Κυριακή 29 Μαΐου 2011

ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ




Όπως είναι γνωστό, στη χώρα μας έχει εμφανισθεί τα τελευταία χρόνια το κίνημα της αρχαιολατρίας, που δραστηριοποιείται έντονα με διάφορες ομάδες και οργανώσεις, επιδιώκοντας την κατάργηση του Χριστιανισμού και την επαναφορά της αρχαίας (ειδωλολατρικής) ελληνικής θρησκείας. Στα πλαίσια της προπαγάνδας, που ασκείται από το κίνημα αυτό, αλλά και στο κλίμα της έντονης εχθρότητας και αντιπαράθεσης με τον Χριστιανισμό, εξιδανικεύεται ο αρχαίος ελληνισμός στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένης και της θρησκείας. Έτσι, ο μεν Χριστιανισμός παρουσιάζεται ως σκοταδισμός, φανατισμός, μισαλλοδοξία, κατάπτωση και οπισθοδρόμηση, αλλά και ως υπεύθυνος για ο,τιδήποτε κακό η αρνητικό έχει εμφανισθεί στον κόσμο, η δε αρχαία ειδωλολατρία εμφανίζεται ως η, δήθεν, τελειότερη θρησκεία, «η πιο εξευγενισμένη θρησκεία, που υπήρξε ποτέ στην ιστορία», «η γνησιότερη θρησκευτική έκφραση του ελληνισμού», η θρησκεία του φωτός, της αρμονίας και της τελειότητας και πολλά άλλα παρόμοια.
Βέβαια, από την εποχή, που έσβησε η αρχαία ελληνική θρησκεία, πέρασαν πολλοί αιώνες. Αναμφίβολα, ο ειδωλολατρικός ελληνισμός είχε τα θετικά και τα αρνητικά του στοιχεία. Τα θετικά είναι η φιλοσοφία, η επιστήμη, οι τέχνες, τα γράμματα κ.α. Τα αρνητικά είναι κάποια όντως σκοτεινά στοιχεία, που θα δούμε στη συνέχεια. Στο πέρασμα των αιώνων, όπως είναι φυσικό, κρατήσαμε τα θετικά στοιχεία και απορρίψαμε η λησμονήσαμε τα αρνητικά. Αυτό είναι, οπωσδήποτε, ορθό και λογικό, όμως, η εξιδανικευμένη εικόνα, που έχουμε σχηματίσει για τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότα.
Προς αποκατάστασιν της ιστορικής αλήθειας, αλλά και ως απάντηση στους παραπάνω ισχυρισμούς των πολεμίων του Χριστιανισμού νεοειδωλολατρών και αρχαιολατρών, κρίναμε σκόπιμο να παρουσιάσουμε στο τεύχος αυτό το πρώτο μέρος μιας παλαιότερης εισήγησης του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Δανιήλ Γούβαλη, που έγινε στην ΙΓ' Πανορθόδοξο Συνδιάσκεψη για θέματα Αιρέσεων και Παραθρησκείας στον Όσιο Ιωάννη τον Ρώσσο το 2001, με θέμα «Μελανά σημεία της αρχαιοελληνικής θρησκείας».
Αφιερώνουμε το τεύχος αυτό στη μνήμη του μακαριστού π. Δανιήλ, ο οποίος εκοιμήθη σχετικά πρόσφατα (Ιούλιος 2009) και υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες του αντιαιρετικού έργου της Εκκλησίας μας. Με επιστημονικό και μεθοδικό τρόπο ο π. Δανιήλ παραθέτει αδιάψευστες μαρτυρίες και παραδείγματα από αρχαίες πηγές, όχι για να υποτιμήσει τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό, τον οποίο, άλλωστε, όλοι σεβόμεθα και εκτιμούμε, αλλά για να καταδείξει την ανεπάρκεια της θρησκείας του και την αναμφισβήτητη υπεροχή του Χριστιανισμού.
Μια εύλογη απορία
Ένα εύλογο ερώτημα, που γεννάται στους σύγχρονους μελετητές του αρχαίου ελληνισμού, είναι το «Πως ένας λαός, τόσο σπουδαίος και ευφυής, που ανέπτυξε πρωτοφανή πολιτισμό, είχε τόσο χαμηλή ιδέα περί του θείου»;Το ερώτημα δεν είναι σύγχρονο. Τα απαράδεκτα και σκοτεινά σημεία της θρησκείας των προγόνων μας είχαν ήδη επισημάνει οι μεγάλοι σοφοί της αρχαιότητας. Οι αντιλήψεις του Πλάτωνα π.χ. για το «όντως ον» η του Αριστοτέλη για το «πρώτον κινούν» είναι προφανώς εντελώς ασυμβίβαστες με την πολυθεία και την ειδωλολατρία των λαϊκών στρωμμάτων της εποχής τους. Ο Πλάτωνας μέμφεται σαφώς τον Όμηρο, ότι παρουσιάζει τους θεούς γεμάτους πάθη, παρέχοντας μια πολύ αρνητική αντίληψη του θείου. Ακόμη και οι Σκύθες, επισημαίνει ο π. Δανιήλ, λαός βάρβαρος και πολεμικός, όταν πληροφορήθηκαν όσα συνέβαιναν στη λατρεία του Διονύσου, απορούσαν για το πως οι Έλληνες δέχονται να λατρεύουν έναν θεό, που αφαιρεί τον νού τους. Κάποιους αιώνες αργότερα από τους Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας ο ιερός Χρυσόστομος (350-407 μ.Χ.) επισημαίνει ότι «οι Έλληνες δια τούτο εισί βδελυκτοί, ότι τα πάθη εθεοποίουν, την μεν επιθυμίαν Αφροδίτην, τον δε θυμόν Άρην, την δε μέθην Διόνυσον προσειπόντες» (7η ομ. στην προς Ρωμαίους).

Διαβάστε περισσότερα:

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου