το χελιδόνι…

 

Το Ευαγγέλιο μιλάει για λύκους, που κατασπαράζουν τα πρόβατα και διαλύουν τα κοπάδια. Μιλάει και για κλέφτες και ληστές, που σφάζουν κα καταστρέφουν. Και για μισθωτούς, που αδιαφορούν και κοιμούνται. Όταν δεν συνεργάζονται με του λύκους, τους ληστές και τους κλέφτες…

Και μιλάει και για τον καλό τσοπάνη, που πονάει τα πρόβατα. Όλα αδιακρίτως και το καθένα χωριστά. Και που προσπαθεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους και να λύσει τα προβλήματά τους. Θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του. Κι όχι από ιδιοτέλεια. Γιατί κανένας δεν θυσιάζει τη ζωή του από ιδιοτέλεια. Παρά μόνο από αγάπη. Για το Θεό και το συνάνθρωπο:

«Aδελφοί μου, λέει ο Πατροκοσμάς (η μνήμη του στις 24 Αυγούστου), ο Θεός έχει πολλά ονόματα. Αλλά το κύριο όνομά του είναι Αγάπη. Κι εμείς, για να 'μαστε παιδιά του Θεού, πρέπει να 'χομε αγάπη. Αγάπη προς το Θεό και το συνάνθρωπό μας…».

«Όπως το χελιδόνι χρειάζεται δυο φτερούγες, για να πετάξει, έτσι κι εμείς, για να φτάσουμε στη σωτηρία χρειαζόμαστε αυτές τις δυο αγάπες. Αυτή η αγάπη μ’ έκαμε και μένα ν’ αφήσω το μοναστήρι και να βγω στον κόσμο. Ας χαθώ, είπα, εγώ, για να σωθεί το Γένος. Και παρακαλώ το Χριστό, που σταυρώθηκε απ’ την αγάπη του για μένα να μ’ αξιώσει να μαρτυρήσω για τη δική του αγάπη…».

Αυτές ήταν οι συντεταγμένες της ζωής και δράσης του Πατροκοσμά. Και πάνω σ’ αυτές ακουμπώντας αγωνίστηκε να γίνει το χελιδόνι για την Ανάσταση του Γένους…

Στην αρχή του επέτρεπαν να κηρύττει παντού ελεύθερα. Γιατί πίστεψαν ότι δεν θα ’κανε τίποτε διαφορετικό απ’ τους συνηθισμένους ιεροκήρυκες, που συντηρούν τα νεκροταφεία των συνειδήσεων. Αλλά διαψεύστηκαν. Γιατί ο Πατροκοσμάς, αντί για υπνοφόρες τιποτολογίες, παιάνιζε το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγγελίου.

Αφότου άρχισε τη δράση του, διέκρινε αφενός την αγνότητα των ανθρώπων του λαού και αφετέρου την πονηρία των αρχόντων. Και η ψυχή του επαναστάτησε: Χτύπησε την αρχοντική τάξη, που καταπίεζε το λαό. Κεραυνοβόλησε τις καταχρήσεις των αρχών και την εκμετάλλευση των εμπόρων. Kαι, προπάντων, επεσήμανε την καταχθόνια τακτική των Εβραίων...

Ανέκρουσε πρύμναν ο ιδρυτής της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, ενώ η Ευρώπη επιμένει σταθερά να στραγγαλίζει τα κράτη της με «πράσινους» νόμους

 

 

 

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Μετά από μια εικοσαετία ακατάπαυστης τρομοκρατίας, εξοντωτικών πολιτικών και ατελείωτης πλύσης εγκεφάλου για τη λεγόμενη κλιματική κρίση, ο «γκουρού» της Νέας Εποχής, Μπιλ Γκέιτς, απευθύνθηκε προς την ανθρωπότητα και είπε «συγγνώμη, λάθος». Τόσο απλά, τόσο αδιάντροπα.

Συγκεκριμένα ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής της Microsoft, σε ένα υπόμνημα 17 σελίδων που έγραψε, υποστηρίζει – ξαφνικά – ότι «η κλιματική αλλαγή δεν πρόκειται να εξαλείψει την ανθρωπότητα» και εκτιμά ότι οι πολιτικές πρέπει να δώσουν προβάδισμα στην αντιμετώπιση των ασθενειών (όπως πχ. της ελονοσίας) και της πείνας.

Ο Γκέιτς αναφέρει ότι οι προσπάθειες που έχουν γίνει για επίτευξη μηδενικών εκπομπών άνθρακα έχει ήδη αποτρέψει τα χειρότερα σενάρια υπερθέρμανσης, λόγω του ότι οι επενδύσεις στην «καθαρή ενέργεια» ήταν ταχύτερες απ’ ότι περίμενε. Αν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην εξάλειψη της ελονοσίας και σε μια αύξηση της θερμοκρασίας κατά ένα δέκατο του βαθμού, «θα προτιμούσα να αυξηθεί η θερμοκρασία κατά 0,1 βαθμό για να απαλλαγούμε από την ελονοσία», είπε ο μέγας… φιλάνθρωπος.

«Η κλιματική αλλαγή, οι ασθένειες και η φτώχεια είναι όλα σημαντικά προβλήματα», έγραψε διπλωματικά ο Γκέιτς, προσθέτοντας όμως ότι πρέπει να αλλάξουν οι προτεραιότητες των πολιτικών και να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα «ανάλογα με τα βάσανα που προκαλούν».

Με λίγα λόγια ο Μπιλ Γκέιτς είναι σαν να μας λέει «σταματήστε να τρελαίνεστε με την κλιματική αλλαγή», ενώ είναι βασικός υπαίτιος αυτής της παράνοιας. Ένας Μπιλ Γκέιτς ο οποίος εδώ και χρόνια προωθεί καταστροφολογικές ατζέντες στα δίκτυα κυβερνήσεων που επηρεάζει, έχοντας μάλιστα συγγράψει και το βιβλίο «How to avoid a climate disaster» («Πώς θα αποφύγουμε μια κλιματική καταστροφή»), αναφέροντας εκεί ότι η κλιματική κρίση «είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχουν αναλάβει ποτέ οι άνθρωποι».

Στο ίδιο βιβλίο προέβλεπε ότι αν οι κυβερνήσεις δεν δράσουν άμεσα, «η μέση θερμοκρασία του πλανήτη θα ανέβει κατά 4 βαθμούς Κελσίου». Τελικά βλέπουμε ότι οι 4 βαθμοί έγιναν… 0,1 για την ώρα.

Σε ομιλία που είχε δώσει το 2019 στη «λυκοφωλιά» του Φόρουμ του Νταβός, ο Γκέιτς είχε πει επί λέξει: «Η κλιματική αλλαγή είναι η πιο σημαντική πρόκληση που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα σήμερα. Αν δεν δράσουμε γρήγορα, οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για τις μελλοντικές γενιές».

Αυτή είναι η φύση της διαστροφικής ελίτ που διεκδικεί τις μοίρες του πλανήτη. Αλλάζουν πολιτικές σαν να πατάνε ένα διακόπτη. Είναι στυγνοί καιροσκόποι. Μπορούν να λένε για είκοσι χρόνια «μαύρο» και σε μια μέρα να το κάνουν «άσπρο».

Σε επίπεδο ιστορίας, μην ξεχνάμε ότι το εναρκτήριο σύνθημα της προπαγάνδας της κλιματικής κρίσης, δόθηκε από το ντοκιμαντέρ του Αλ Γκορ (πρώην αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και διακεκριμένος ακτιβιστής για το κλίμα) εν έτει 2006, με τίτλο «An inconvenient truth» («Μια άβολη αλήθεια»). Από τότε η «πράσινη πολιτική» ξεκίνησε να παίρνει μορφή κυβερνητικής ατζέντας με αποκορύφωμα τις μέρες μας, όπου έχει εξελιχθεί σε ωμότατο οικοφασισμό.

Η Ευρώπη στον… κόσμο της

Το ζήτημα είναι ότι από τον Γκέιτς και τους όμοιούς του, κανένας δεν πρόκειται να λογοδοτήσει, ούτε να ζητήσει συγγνώμη γι’ αυτή την κολοσσιαία φούσκα από «πράσινα» ψέματα. Πόσο μάλλον δεν πρόκειται να απολογηθεί μια Ευρώπη που εξακολουθεί να γαντζώνεται με μανία πάνω στο «πράσινο» αφήγημα και αποτελεί το πιο δύσκαμπτο και πειθήνιο όργανο των πολιτικών του Νταβός.

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια

 Marcello Sinibaldi - 1 Νοεμβρίου 2025

Πηγή: Μαρτσέλο Σινιμπάλντι

Το ουκρανικό μέτωπο δεν υπάρχει πια. Μόνο θραύσματα εδάφους παραμένουν, απομονωμένες φρουρές, άνδρες εγκαταλελειμμένοι στην τύχη τους. Δεν υπάρχει γραμμή, αλλά ένα μωσαϊκό από ερείπια. Κι όμως, στην Ευρώπη, το παραμύθι συνεχίζεται: «Η Ρωσία χάνει», επαναλαμβάνεται η είδηση ​​με την αφοσίωση εκείνων που έχουν αντικαταστήσει την πίστη με την προπαγάνδα. Rai, Mediaset, La7, Sky: οι νέοι ομολογητές της κυρίαρχης σκέψης. Δεν βλέπουν ότι το μέτωπο έχει διαλυθεί, αλλά προσποιούνται ότι υπάρχει για να μην χρειαστεί να παραδεχτούν την αποτυχία της αφήγησής τους.
Δεν είναι οι Ρώσοι που το λένε αυτό, αλλά τα ίδια τα ουκρανικά κανάλια. Το DeepState, το πιο εθνικιστικό και μαχητικό από όλα, τώρα δεν χαρτογραφεί τίποτα. Δείχνει θύλακες απομονωμένων ανδρών, έντεκα χιλιάδες στρατιώτες παγιδευμένους σε παγίδες που κανείς δεν τολμά να ονομάσει: μαζικοί τάφοι που περιμένουν. Αναγκασμένοι να μείνουν, να πεθάνουν, να κρατήσουν ζωντανό τον θρύλο της «ηρωικής αντίστασης» που ο Ζελένσκι χρειάζεται για να παραμείνει στο προσκήνιο.
Η αλήθεια είναι ωμή και λιτή. Χιλιάδες Ουκρανοί ξεριζώνονται από τα σπίτια τους, φορτώνονται σε φορτηγά, στέλνονται στο μέτωπο χωρίς εκπαίδευση, θυσιάζονται σαν κρέας για κανόνια. Είναι η απεγνωσμένη κινητοποίηση μιας χώρας που δεν αγωνίζεται πλέον για να αμυνθεί, αλλά για να διατηρήσει μια εξουσία που έχει λήξει, στερούμενη νομιμότητας. Το Σύνταγμα της Ουκρανίας δεν επιτρέπει κυβέρνηση χωρίς εκλογές, αλλά όποιος τολμά να το αναφέρει αυτό κατηγορείται για προδοσία.
Το να σταθείς πραγματικά στο πλευρό των Ουκρανών σημαίνει να καταγγείλεις αυτή την απάτη: να αναγκάσεις ανθρώπους να πεθάνουν για να προσποιηθείς ότι υπάρχει μέτωπο. Είναι διπλή απάτη, προς τους στρατιώτες και τους πολίτες, και προσβολή προς μια Ευρώπη που ισχυρίζεται ότι είναι «δημοκρατική» ενώ χρηματοδοτεί την καταστολή ενός ολόκληρου λαού. Καμία φωνή δεν υψώνεται στους προοδευτικούς κύκλους, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η ΕΕ είναι συνένοχη, ότι αυτή η σφαγή χρησιμεύει μόνο για να σώσει το πρόσωπο όσων δεν ξέρουν πλέον πώς να ξεφύγουν.
Δυτικά όπλα εξαφανίζονται σαν το χιόνι στον ήλιο. Εκατοντάδες χιλιάδες τουφέκια έχουν εξαφανιστεί, δισεκατομμύρια ευρώ έχουν εξαφανιστεί. Κανείς δεν ξέρει πού κατέληξαν, αλλά όλοι προσποιούνται ότι ξέρουν. Εν τω μεταξύ, τα ευρωπαϊκά κεφάλαια εξατμίζονται και οι συντάξεις δεν καταβάλλονται επειδή, επίσημα, οι νεκροί δεν υπάρχουν. Είναι η μακάβρια λογιστική ενός συστήματος που κρύβει τα πτώματα για να αποφύγει την ενημέρωση των στατιστικών.
Αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να είχε τελειώσει πριν από τρία χρόνια. Η ρωσική πρόταση ήταν σαφής και απόλυτα λογική: αυτονομία για το Ντονμπάς, με βάση το Νότιο Τιρόλο, εγγυήσεις αμοιβαίας ασφάλειας μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας και αναγνώριση της Κριμαίας ως αυτό που ήταν πάντα: ρωσική γη. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Αλλά η Δύση προτίμησε την ψευδαίσθηση μιας αδύνατης νίκης, πεπεισμένη ότι μπορούσε να διασπάσει τη Ρωσική Ομοσπονδία σε υπάκουα κρατίδια και να καταλάβει τους πόρους της. Σήμερα, μετά από τόση αιματοχυσία, βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ισχυρότερη, πιο σαφή, πιο αποφασισμένη Ρωσία.
Και το Κίεβο; Το Κίεβο είναι πλέον ένα κούφιο σύμβολο. Η «πρωτεύουσα της ελευθερίας» έχει γίνει γραφείο αντιπροσωπείας του ΝΑΤΟ. Οι αποφάσεις προέρχονται από την Ουάσιγκτον, οι οδηγίες από τις Βρυξέλλες, οι βόμβες από το Λονδίνο. Το μόνο που έχει απομείνει στους Ουκρανούς είναι το αίμα.
Η συνέχιση αυτού του πολέμου σημαίνει θυσία μιας ολόκληρης γενιάς: εικοσάχρονων που στάλθηκαν στο μέτωπο για να προστατεύσουν τη φήμη ενός καταρρέοντος καθεστώτος. Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση καυχιέται στις συνόδους κορυφής της και κηρύττει τη δημοκρατία, χρηματοδοτεί μια κυβέρνηση που έχασε προ πολλού το ηθικό της δικαίωμα να υπάρχει.
Το να στεκόμαστε στο πλευρό των Ουκρανών σήμερα σημαίνει να σταματήσουμε το ψέμα. Σημαίνει να τους σώσουμε από τον Ζελένσκι, όχι να σώσουμε τον Ζελένσκι με τη ζωή τους. Σημαίνει να θυμόμαστε ότι η ειρήνη δεν είναι ποτέ ταπείνωση, αλλά η μόνη δυνατή πράξη αλήθειας.
Η Ευρώπη σιωπά, αλλά η ιστορία όχι. Και θα γράψει, με σιδερένια ακρίβεια, ποιος ήθελε αυτόν τον πόλεμο και ποιος προσπάθησε να τον σταματήσει.

Il fronte ucraino non c’è più