Η σταθερότητα των Οικουμενιστών και η “ανορθοδοξία” των αντιοικουμενιστών

 

ν

Ανακεφαλαιώνοντας την εκκλησιαστική μας επικαιρότητα θα λέγαμε πως τελευταία ζούμε έντονα την αντιπαράθεση μεταξύ Οικουμενισμού και της αντίστασης σε αυτόν από τους γενικώς αποκαλουμένους παραδοσιακούς ή αντιοικουμενιστές. Η αρχή έγινε από πέρυσι με τον σχεδιαζόμενο κοινό εορτασμό του Πάσχα ανάμεσα σε Ρωμαιοκαθολικούς και Ορθοδόξους, με βασικό εμπνευστή το ημέτερο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο θάνατος του Φραγκίσκου διέλυσε παταγωδώς τις φιέστες που θα έφερναν “πιο κοντά στο κοινό Ποτήριο” Δυτικούς και Ανατολικούς χριστιανούς, δηλαδή αλλοδόξους (αιρετικούς) και Ορθοδόξους. Σε άμεση συνέχεια έχουμε την πρωτοφανή παύση του μητροπολίτη Πάφου Τυχικού κατόπιν παρέμβασης του Οικουμενικού Πατριάρχη, επειδή ήταν… αυστηρός Ορθόδοξος και δημιουργούσε – τάχα – προβλήματα στον διαχριστιανικό διάλογο! Και δυο αβγά Τουρκίας, θα μου επιτρέψετε το σχόλιο…

Προ ημερών ο φιλοπατριαρχικός μητροπολίτης Σιδηροκάστρου Μακάριος “μάλωσε” τον μοναχό Δοσίθεο, ο οποίος υπάγεται εκκλησιαστικά σε αυτόν, διότι εκφράζεται με παρρησία – κυρίως όμως με ισχυρή διαδικτυακή παρουσία – εναντίον των αντικανονικών ενεργειών του Πατριάρχη μας αναφορικά με τους Παπικούς (κυρίως). Ο θεσμός εδώ στην προαιώνια κόντρα του με το χάρισμα…Και η άχρι στιγμής υποτονική αντίδραση του αδίκως εκδιωχθέντος Τυχικού, η οποία μπερδεύει πολύ τα πράγματα και κυρίως τους υποστηρικτές του. Αυτή είναι μια φωτογραφική αποτύπωση της σημερινής κατάστασης. Την ίδια ώρα έχουμε αποτειχίσεις σκόρπιες εδώ και κει, χωρίς καμιά συνεννόηση και κοινή στόχευση, πολλές δε φορές μακριά και από το πνεύμα της υγιούς αποτείχισης, την οποία προβλέπει και δικαιώνει ο γνωστός κανόνας 15 της Πρωτοδευτέρας. Τείνουν και αυτοί να καταστούν πολλές τοπικές ανεξάρτητες μικρές εκκλησίες, όπως οι παλαιοημερολογίτες. Έτσι, όμως, οι τρίβοντες τας παλάμας των είναι μονάχα οι Οικουμενιστές...

Σε αυτή τη μακρά πορεία της αντιπαράθεσης έως και σύγκρουσης ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα παρατηρούμε τη συνεπή και σταθερή στάση των Οικουμενιστών σε αντίθεση με το αντίπαλο δέος αυτών. Ο Βαρθολομαίος ήδη από το 1997 επιπλήττει δι’ επιστολής τον πρωτοπρεσβύτερο του Πατριαρχείου της Κων/πολης και κορυφαίο δογματολόγο μακαριστό π. Ι. Ρωμανίδη για τη στάση του έναντι των Ρωμαιοκαθολικών, απειλώντας τον με αφαίρεση του οφικκίου του σε πρώτη φάση και με αυστηρότερη ποινή σε περίπτωση συνεχιζόμενης μη συμμόρφωσής του. Σήμερα ο ίδιος Πατριάρχης επεμβαίνει στα εσωτερικά της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας Κύπρου και πετυχαίνει να παυθεί ένας αγνός Επίσκοπός της μέσα από μια ληστρική συνοδική δίκη – παρωδία, όλως αντικανονική και αίσχιστη από κάθε άποψη. Στο ίδιο πνεύμα θα πρέπει να αναμνησθούμε και την απομάκρυνση του π. Θεοδώρου Ζήση, πανεπιστημιακού και αυτού, από τους διαχριστιανικούς διαλόγους. Η αιτία; Η ίδια...

Ο πρώην Πάφου Τυχικός μέχρι στιγμής τηρεί μια περίεργη στάση, ζητώντας συγγνώμη και δεύτερη ευκαιρία. Μα γιατί; Επειδή τον καταδίκασαν σαν άλλοι Άννες και Καϊάφες ή γιατί τον ενεκάλεσαν για την αυστηρή σε κάποιες περιπτώσεις τήρηση της Ορθοδοξίας εκ μέρους του; Το πιο τραγικό θα είναι να υπογράψει τον λίβελο που του ετοιμάζουν, οπότε από πιθανό σύμβολο αντίστασης θα καταστεί μια αστεία περιστασιακή αντιοικουμενιστική καρικατούρα, παρέχοντας επιπλέον όπλα για το μέλλον στα χέρια των Οικουμενιστών, οι οποίοι φαίνεται να ακολουθούν γραμμή κοινή, σταθερή και απαρασάλευτη: αναφέρομαι στις ανά τον κόσμο ελληνόφωνες επισκοπές κατά κύριο λόγο…

Η Εκκλησία δεν είναι τσιφλίκι κανενός. Ούτε των μεν ούτε των δε. Οι μέρες μας βέβαια επιβάλλουν να πάρουμε μέρος σε μια εκ των δύο παρατάξεων και να μην παλαντζάρουμε τήδε κακείσε. Γνώμη του γράφοντος είναι να αποφεύγεται όσο γίνεται η αποτείχιση και ο αγώνας να γίνεται εντός των τειχών. Είναι πιο αποτελεσματικός. Αυτό, άλλωστε, επέλεξαν και οι αγιορείτες – ανάμεσά τους και ο άγιος Παΐσιος – τη δεκαετία του 1970, όταν είχαν διακόψει το μνημόσυνο του τότε Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα για τις ίδιες πάνω κάτω φιλενωτικές κινήσεις που βλέπουμε και σήμερα.

Κ. Νούσης

Λάρισα, 28/5/2025

Πατερικός

Ἀθῶος ὁ π. Ἀντώνιος γιὰ κατηγορίες κακοποιήσεων καὶ ἐξαντλητικῆς ἐργασίας - Ἀνακάλεσαν οἱ τρόφιμοι!

 

Σημαντικὴ ἐξέλιξη στὴν πολύκροτη ὑπόθεση τῆς «Κιβωτοῦ τοῦ Κόσμου» καταγράφηκε σήμερα τὸ πρωί, καθὼς τὸ Μονομελὲς Πλημμελειοδικεῖο Ἰωαννίνων ἀποφάνθηκε ὁμόφωνα τὴν ἀθώωση τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου καὶ δύο ἀκόμη στελεχῶν τῆς δομῆς στὴν Πωγωνιανή, γιὰ ὑποθέσεις κακοποίησης ποὺ εἶχαν καταγγελθεῖ ἀπὸ πρώην τρόφιμους.
Σύμφωνα μὲ ἀποκλειστικὲς πληροφορίες τοῦ THE NEWSPAPER, οἱ τρεῖς νεαροὶ καταγγέλλοντες –πρώην φιλοξενούμενοι τῆς Κιβωτοῦ– παραιτήθηκαν τῶν μηνύσεων τους, ἀνακαλῶντας πλήρως τὶς καταγγελίες ποὺ εἶχαν διατυπώσει σὲ βάρος τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου, ἑνὸς διευθυντικοῦ στελέχους καὶ μιᾶς κοινωνικῆς λειτουργοῦ. Οἱ κατηγορίες περιελάμβαναν ἐγκλεισμούς, βαριὲς σωματικὲς... βλάβες καὶ ἐξαντλητικὴ ἐργασία ἐντὸς τῶν δομῶν.
Ἡ ὑπόθεση εἶχε λάβει μεγάλες διαστάσεις ὅταν, στὸ πλαίσιο τῆς πρώτης δικαστικῆς κρίσης, ὁ πατὴρ Ἀντώνιος εἶχε καταδικαστεῖ πρωτοδίκως μὲ αὐστηρὴ ποινή, ὡς ἠθικὸς αὐτουργὸς πράξεων ποὺ φέρονται νὰ τελέστηκαν ἐντὸς τῆς δομῆς της Πωγωνιανῆς. Ἡ σημερινὴ ἐξέλιξη συνιστᾶ μιὰ πρώτη δικαστικὴ δικαίωση γιὰ τὸν ἱδρυτὴ τῆς Κιβωτοῦ, ὅπως τονίζουν ἄνθρωποι ἀπὸ τὸ στενό του περιβάλλον.
«Πρόκειται γιὰ τὴν ἀρχὴ τῆς ἀποκατάστασης τῆς ἀλήθειας», σημειώνει συνεργάτης του π. Ἀντωνίου, μιλῶντας ἀποκλειστικὰ στὸ THE NEWSPAPER, ἐνῷ τονίζει ὅτι ὁ ἀγῶνας συνεχίζεται μὲ τὴν ἐκδίκαση τῆς ὑπόθεσης σὲ δεύτερο βαθμό, στὸ Ἐφετεῖο.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ δομὴ τῆς Πωγωνιανῆς ἦταν μία ἀπὸ τὶς πιὸ ἐμβληματικὲς μονάδες φιλοξενίας τῆς ὀργάνωσης καὶ ἀποτέλεσε σημεῖο ἀναφορᾶς στὴν κοινωνική της δράση στὴν Ἤπειρο. Οἱ καταγγελίες ποὺ εἶχαν κατατεθεῖ τὸ προηγούμενο διάστημα εἶχαν ἐπιφέρει ἰσχυρὸ πλῆγμα στὴν εἰκόνα τῆς Κιβωτοῦ, προκαλῶντας εὐρεῖα κοινωνικὴ καὶ πολιτικὴ συζήτηση.
Ἡ σημερινὴ ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου, ποὺ ἔκρινε ὅτι δὲν προκύπτουν ποινικὲς εὐθύνες, ἀναμένεται νὰ ἀναδιαμορφώσει τὸ τοπίο τόσο σὲ ἐπίπεδο δημόσιας ἀντίληψης ὅσο καὶ στὴ δικαστικὴ στρατηγικὴ τῶν δύο πλευρῶν.
Ὁ π. Ἀντώνιος μίλησε στὸν Δημήτρη Μαρέδη καὶ στὴν ἐκπομπὴ "Ἀλήθειες μὲ τὴ Ζήνα" τοῦ STAR.

thenewspaper

Ρωμαίικο οδοιπορικό

Κύπρος_Μια ιδιαίτερη συνέντευξη με τον Δρ. Ελπιδοφόρο Σωτηριάδη για την απόφαση της Ιεράς Συνόδου σχετικά με τον Μητροπολίτη Τυχικό.

 

 

23 Μαΐου 2025.

Χριστός Ανέστη Γιατρέ. Ποια ήταν η αντίδραση σας σε σχέση με την πρόσφατη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Κύπρου;

 

Αληθώς Ανέστη ο Κύριος. Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν μια γεύση ανείπωτης πικρίας και θλίψης. Είναι αλήθεια ότι μόλις πληροφορήθηκα το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας, αστραπιαία μου ήρθε στο μυαλό μια συμβολική εικόνα και την περιέγραψα μάλιστα και στους παρευρισκόμενους που ήταν μαζί μου: είδα 6 Ορθόδοξους Αρχιερείς να ψηφίζουν υπέρ του Μητροπολίτη Πάφου Τυχικού και 10 «καρδινάλιους» να ψηφίζουν εναντίον.

 

Τον γνωρίζατε εσείς τον Πάφου Τυχικό;

 

Δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του. Είχα όμως ακούσει πολύ καλά λόγια από πλήθος ανθρώπων και είχα επίσης την ευκαιρία να τον γνωρίσω από κοντά όταν με προσκάλεσε στην Μητρόπολη Πάφου για να κάνω μια διάλεξη για το θέμα του κορωνοϊού το καλοκαίρι του 2024. Η εμπειρία αυτής της μικρής προσωπικής επαφής με τον Μητροπολίτη άφησε ανεξίτηλη στην μνήμη μου την ειλικρινή του ταπείνωση και το ορθόδοξο ήθος που εξέπεμπε.

 

Έγινε πραγματική δίκη; πως κατέληξαν σε αυτή την απόφαση;

 

Έγιναν ανεξήγητα πράγματα. Εμείς γνωρίζαμε ότι θα γίνει έκτακτη Σύνοδος με βάση την ανακοίνωση που δόθηκε στην δημοσιότητα. Το όλο σκηνικό όμως, έτσι όπως εξελίχθηκε, μου θύμισε την δίκη του Χριστού από τους αρχιερείς και τους φαρισαίους η οποία όπως γνωρίζετε δεν ήταν δίκαιη, διότι παραβιάστηκαν οι αρχές δικαίου της εποχής εκείνης. Το ίδιο έκαναν είδαμε να γίνεται και τώρα. Το καταστατικό της Εκκλησίας της Κύπρου προβλέπει ότι για να επιβληθεί ποινή σε αρχιερέα χρειάζονται οι ψήφοι των τριών τετάρτων των ιεραρχών της Συνόδου. Χρειάζονταν δηλαδή τουλάχιστον 12 ψήφοι για να ληφθεί οποιαδήποτε απόφαση για έναν ιεράρχη. Όμως, όπως γνωρίζετε, η απόφαση επιβλήθηκε μόνο με 10 ψήφους και εκ των υστέρων αναφέρθηκαν σε δίκη για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Παραβίασαν δηλαδή όχι μόνο τον νόμο του Θεού αλλά και τον νόμο των ανθρώπων. Όπως ακριβώς έγινε και με τον ίδιο τον Χριστό.

 

Ποια είναι η δική σας εκτίμηση; Έχει γίνει μεγάλο κακό στην Εκκλησία της Κύπρου με αυτή την απόφαση;

 

Όσον και αν σας φανεί παράξενο, προσωπικά έχω μεγάλη χαρά σήμερα. Πρώτα από όλα, έχω χαρά γιατί γιορτάζει ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος, ο Άγιος με το απέραντο χαμόγελο και το πηγαίο γέλιο. Ευχαριστώ τον Θεό που είχα την ευλογία να τον γνωρίσω κατά την διάρκεια των φοιτητικών μου χρόνων στην Αθήνα. Παράλληλα όμως έχω μια ανείπωτη χαρά με αυτό που έγινε. Είμαι πεπεισμένος ότι ο χρόνος θα φέρει στο φως τα απαραίτητα στοιχεία που θα φανερώσουν την καθαρότητα του Πάφου Τυχικού και θα αποκαλύψουν τα κίνητρα του καθενός. Πιστεύω ότι επέτρεψε ο Χριστός να πέσει ένας κεραυνός πάνω στην Εκκλησία της Κύπρου, ο οποίος όμως φώτισε ολόκληρο το στερέωμα. Αν θα το περιέγραφα με όρους στρατιωτικούς, θα έλεγα ότι ο Αρχιεπίσκοπος και οι ακόλουθοί του έριξαν μια χειροβομβίδα κρότου – λάμψης η οποία έκανε λίγο θόρυβο γύρω από το όνομά τους αλλά αποκάλυψε και φώτισε όλους με την αλήθεια! Είναι γνωστό ότι τα τελευταία χρόνια, με την κρίση του κορωνοϊού, ο πιστός λαός του Θεού ήταν πολύ μπερδεμένος. Δεν ήξερε ποιον να εμπιστευτεί και πού βρει πνευματική παρηγοριά. Τώρα πιστεύω ότι έχει λάμψει η αλήθεια και οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί γνωρίζουν ποιους να ακολουθούν και από ποιους να προφυλάσσονται. Η ήρα χώρισε από το σιτάρι και το νέο τοπίο προσφέρει αλάνθαστη οδόν αληθείας για να πορευθούμε στα επερχόμενα δύσκολα χρόνια.

 

Πως μπορεί να αποκατασταθεί η τραγική απώλεια για τους πιστούς που χάνουν ένα αγαπητό Ορθόδοξο ποιμενάρχη;

 

Ο Μητροπολίτης Πάφου Τυχικός είναι ένα διαμάντι που λάμπει στο Εκκλησιαστικό Στερέωμα και καθοδηγεί τους πιστούς. Ό,τι και να κάνουν δεν μπορούν με το σκοτάδι να καταργήσουν το Φως, διότι το σκότος δεν έχει υπόσταση. Οι πιστοί έχουν τώρα αλάνθαστο κριτήριο αληθείας. Αυτό είναι το τεράστιο κέρδος των Ορθοδόξων της Κύπρου που αποκαλύφθηκε μέσα από αυτή την τραγική ιστορία.

Γερόντισσα Μακρίνα «Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός»!

 

-







Γερόντισσα Μακρίνα
19 Ἰουλίου 1990


Νά προσέχουμε τή μνησικακία, γιατί μᾶς χωρίζει ἀπό τήν Χαρή τοῦ Θεοῦ.«Ἀγαπήσης Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί τόν πλησίον σου ὡς τόν ἑαυτόν σου».Ὅταν φεύγη ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπό τήν ψυχή μας καί μᾶς πλησιάζουν τά πάθη, τό μῖσος ἤ ἡ μνησικακία, ἀμέσως νά τά ξερριζώνουμε. Ἀμέσως νά πέφτουμε μπρούμυτα, εἴτε εἴμαστε στήν ἐκκλησία εἴτε στήν Τράπεζα καί νά λέμε: «Εὐλόγησον, συγχωρῆστε με, ἡμάρτησα, ἔχω ἐκεῖνο τό πάθος, βοηθῆστε με ψυχικῶς, νά μοῦ εὔχεσθε νά μοῦ φύγη αὐτό τό πάθος πού διατηρεῖται ἀκόμη στήν ψυχή μου». Καί νά δῆς πῶς ὁ Θεός θά ἐνεργήση μέσα στήν καρδιά μας. Ὅταν ὅμως δέν συναισθανώμαστε τό κάθε πάθος καί δέν τό ἀποφεύγουμε, ριζώνει μέσα στήν ψυχή μας τόσο πολύ, σέ βαθμό πού νά μᾶς χωρίζη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Τί κρῖμα νά στερούμαστε τόν Χριστό γιατί δέν ἔχουμε ταπείνωσι, γιατί δέν μποροῦμε νά ταπεινωθοῦμε! «Γιατί μοῦ τὄκανε, καί πῶς μοῦ τὄπε, καί γιατί μοῦ τὄπε». Τό «γιατί» καί τό «πῶς» ποτέ δέν τελειώνουν. Σᾶς τό λέω νά τό ξέρετε. Δέν ὑπάρχει ταπείνωσις; Δέν ὑπάρχει Χριστός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν πρέπει ὁ ἄνθρωπος νά ἐργάζεται ὅσο τό δυνατόν πνευματικῶς, νά ἀγωνίζεται γιά τή σωτηρία, του, νά βλέπη τά πάθη του, τά ἐλαττώματά του. Νά βλέπη ποῦ λυπεῖ τόν Θεό. Ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα Θεό, δέν ἔχουμε νά κάνουμε οὔτε μέ τόν ἄλφα οὔτε μέ τόν βῆτα οὔτε μέ τή Γερόντισσα.Τό θέμα τῆς ὑπακοῆς εἶναι ἡ βάσις στόν μοναχό. Δέν ἔχει ὑπακοή ὁ μοναχός; Δέν ἔχει τίποτε μέσα στήν ψυχή του. Καί νά προσέχουμε, διότι δημιουργοῦμε τεῖχος ἐδῶ, τεῖχος ἐκεῖ, καί ὕστερα κλείνει τό μέρος ἐκεῖνο τῆς ψυχῆς καί μένουμε σέ ἕνα σκοτάδι καί δέν ὑπάρχει οὔτε μία χαραμάδα, γιά νά μπῆ ὁ ἥλιος μέσα μας, νἀρθῆ ὁ θεῖος φωτισμός.
Νά ἔχουμε τήν καλωσύνη, νά προπορευώμαστε στήν ἀγάπη, νά προπορευώμαστε στήν εὐσπλαγχνία, νά προπορευώμαστε σ᾿ ἐκεῖνο πού θέλει ὁ Θεός. Νά μή ὑπάρχη ἡ φιλαυτία. Νά μή θέλουμε νά προστατέψουμε τόν ἑαυτό μας καί στόν ἀδελφό νά μή δίνουμε σημασία. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλο εὐσπλαχνία, εἶναι ὅλο συγχωρητικότητα καί ὅλο συμπόνια. Ὅταν θά ἀγαποῦμε, θά συμπεριφερώμεθα καί ἀνάλογα, δέν θά θέλουμε νά ποῦμε γιά τόν ἄλλο κακό, θά πονᾶμε γι᾿ τόν ἄλλο καί δέν θά θέλουμε νά τόν προσβάλουμε, νά τοῦ ποῦμε «λόγια», θά αἰσθανώμαστε συμπάθεια, γιά τόν ἄλλο. Νά προσέχουμε νά μή προσβάλουμε, νά μή πικράνουμε τόν ἄλλο, νά ἔχουμε εὐγενική συμπεριφορά, νά ἀγαπᾶμε τόν πλησίον, νά μή κρίνουμε καί κατακρίνουμε κανένα. Ἡ κατάκρισις εἶναι τό μεγαλύτερο καί φοβερώτερο ἁμάρτημα.
Ἄν δέν ἀγωνιζώμαστε καλῶς, θά εἴμαστε σάν ἐκεῖνα τά ξεροβούνια καί τά χωράφια πού εἶναι χέρσα καί δέν φυτρώνει χορταράκι, τίποτε. Ἔτσι ἀκριβῶς θά εἶναι και ἡ ψυχή μας. Δέν θά φυτρώνει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, καί θά βρισκώμαστε συνέχεια σ᾿ αὐτή τήν κατάστασι, τήν τυφλή. Θά ὑπάρχη μία τύφλωσι, σάν μία ὁμίχλη θά εἶναι μέσα στήν ψυχή μας, μέ ἀποτέλεσμα νά μή τρέχη ὁ καταρράκτης (τῶν δακρύων), γιά νά καθαρισθῆ καί νά βλέπουμε κατά Θεόν τά πράγματα.

Μακαριστός π.Αθανάσιος Μυτιληναίος : Ο Οικουμενισμός Έχει Πιάσει Από Το Σβέρκο Πατριάρχες Και Αρχιεπισκόπους

 

 

Υπάρχει η παναίρεσις του οικουμενισμού η οποία έχει πιάσει από το σβέρκο Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους ανά τον κόσμον όλον. Ξέρετε, κάποιος έρχεται από πίσω σου και σου πιάνει με το χέρι εδώ το σβέρκο. Ακινητοποιείσαι. Άμα πιάσεις τη γάτα από το σβέρκο και τη σηκώσεις, δεν μπορεί να σε δαγκώσει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ακινητοποιείται.

Έτσι λοιπόν ο διάβολος, η αίρεσις αυτή, η παναίρεσις αυτή του οικουμενισμού, αυτή τη στιγμή έχει πιάσει πολύ πολύ πολύ υψηλά κεφάλια και αρχίζει να κατεβαίνει προς τα κάτω, προς τον λαό. Αυτή τη στιγμή όμως έχει πιάσει υψηλά κεφάλια παγκοσμίως, το ξαναλέγω.

Εάν λοιπόν δεν ξέρω αυτός που θα έρθει .. Στην Αμερική φερ’ ειπείν υπάρχουν Πρεσβύτεροι οι οποίοι κηρύσσουν οικουμενισμόν. Έχω μια κασέτα που μου έχουνε δώσει που κηρύσσουν οικουμενισμό.

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;;

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ ΣΟΥ Ή Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ή Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ή Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ;;

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ;;

ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΧΑΖΟΣ;;

ΑΝ ΑΥΤΟΣ ΔΗΛΑΔΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ;;

Πολλά ακόμα, παραλήψεις, παραβάσεις, θα μπορούσαν να σκιαγραφήσουν τον κακό ποιμένα. Ο ποιμήν ακόμη μπορεί να είναι και αιρετικός, όχι μόνο στο θέμα -προσέξτε με- του οικουμενισμού, κι άλλες αιρέσεις. Ήδη, έχουμε ένα σωρό.

Έτσι, ο λαός του Θεού έχει όχι μόνο το δικαίωμα .. έχει όχι μόνο το δικαίωμα, έχει και την υποχρέωση να αγρυπνά [για] το τι οι ποιμένες του του δίδουν και ποιοι είναι. ΈΧΕΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ.

Έτσι ευγενώς, θα δει, θα πει, θα διορθώσει. Ξέρετε όταν παρακαλώ ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είδαν τον θαυμάσιον .. Απολλώ, το γένος Αλεξανδρεύς, αυτός υπελείπετο και τον έπιασε η Πρίσκιλλα, γυναίκα, και τον διόρθωσε. Δηλαδή, η διδασκαλία του να είναι ακριβέστερα. Όταν κανείς έχει κάποια έλλειψη, με ευγένεια.

Ο λαϊκός θα πάει να του πει: πάτερ μου αυτό το πράγμα δεν είναι ακριβώς έτσι. Κι όταν έχει ο ποιμήν μία διάκριση, έχει ένα σεβασμό, ταπείνωση, το δέχεται.

ΌΤΑΝ ΟΜΩΣ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΙΡΕΤΙΚΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΒΑΤΟ; ΔΕΝ ΘΑ ΦΥΓΕΙ;

Λοιπόν. Όχι μόνο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση έχει ο λαός του Θεού να αγρυπνεί στα θέματα της Πίστεως και της πνευματικής ζωής.

Ομιλία μακαριστού Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1927 – 2006)

Τρελογιάννης

Ολιβιέ Κλεμάν: «Αν δεν είχα γίνει Ορθόδοξος δεν ξέρω αν θα είχα κατορθώσει να ζω…»

 

Ούτε το ένα πόδι δεν μπορώ να απομακρύνω από το άλλο, παρά μόνο μέσα σ’ αυτό το γλυκύτατο φως, μέσα από το οποίο η Ορθόδοξη Εκκλησία με δίδαξε να βλέπω το Χριστό, κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, κάθε χορταράκι όπως τους αστερισμούς του ουρανού.
Γιατί με δίδαξε ότι και οι αστερισμοί οι πιο απόμακροι καθρεφτίζονται στο πρόσωπο εκείνου η εκείνης που αγαπώ». ( Ολιβιέ Κλεμάν, «Ορθοδοξία και πολιτική», εκδόσεις Μήνυμα, Αθήνα 1985, μετάφραση -επιμέλεια Γιάννης Λάππας-Γιάννης Ζερβός).
- «Γνωρίζετε, βέβαια, το πιο πεζό επιχείρημα των αθέων: Γιατί ο Θεός δεν τα ρυθμίζει όλα αυτά αφού είναι παντοδύναμος; Είναι παντοδύναμος ο Θεός. Αλλά η δύναμή του δεν είναι αυτή των δικτατόρων και των δημίων, ούτε καν η δύναμη που μπορώ να ασκήσω μέσα στο μίσος μου. Η παντοδυναμία του Θεού είναι –κι εδώ χρησιμοποιώ όρο δυσκολομετάφραστο που θέλει ανάλυση - η Αγάπη.» (ο.π. σελ.11).
«Οι καλύτεροι ψυχολόγοι, οι καλύτεροι παιδαγωγοί σήμερα, είναι ρητοί: η ανταρσία των εφήβων προέρχεται από το γεγονός ότι απογοη τεύθηκαν κατάβαθα από τον ώριμο απόντα πατέρα η πατέρα χαμένο, που γίνεται περιοδικά «flic». Αλλ’ ας εμφανιστεί ένας άνθρωπος λιγάκι αυθεντικός, ένας αληθινά ώριμος, και τότε όλες οι λιγοθυμισμένες ανάγκες του θαυμασμού και σεβασμού θα τον αγκαλιάσουν. Η ανταρσία του εφήβου εναντίον του πατέρα δεν είναι, γενικά, η άρνηση της ουσίας της πατρότητας. Είναι η αναζήτηση μιάς άλλης πατρότητας, μιάς πατρότητας που θα την διάλεγε και που δεν θα επιβάλλονταν, μιάς πατρότητας συνδεμένης με την ελευθερία με έναν αδελφικό δεσμό, μιάς πατρότητας για τη μύηση στο Πνεύμα. Καί εδώ θίγουμε ορισμένες από τις ρίζες του σύγχρονου αθεισμού (γιατί ο «θάνατος του πατρός» είναι βαθιά δεμένος με τον αθεισμό) και, λοιπόν, τους δρόμους της θεραπείας του για μερικούς από αυτούς που καλούμαστε να βοηθήσουμε. Γιά τον χριστιανό παιδαγωγό, για τον χριστιανό μέσα στο χώρο της πατρότητας, το πρωτότυπο θα μπορούσε να είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο πιο αρρενωπός και ο πιο ταπεινός: «Εκείνον δεί αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι», δηλαδή (και τούτο μπορεί κανείς να το κάνει αισθητό, ακόμα και αν δεν το πεί): «είστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, πιστεύετε ότι είστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, αλλ’ απατάσθε⋅ στην πραγματικότητα είμαστε συγκεντρωμένοι γύρω από τον Χριστό». ( Ολιβιέ Κλεμάν, Παρατηρήσεις ενός Λαικού πάνω στη Μαρτυρία της Πίστης, Απόδοση: Λουκίας Ι. Μεταξά, Από το «Χριστιανικόν Συμπόσιον» Αθήναι 1967, Εκδ. Ι.Δ. Κολλάρου & Σιας Α.Ε.).
- «Γιατί ὅμως μᾶς δημιουργεῖ τόσα προβλήματα ἡ ἐξουσία; Μὰ γιατὶ χάσαμε τὴν ἔννοια τῆς αὐτοθυσιαστικῆς καὶ ἀπελευθερωτικῆς πατρότητας. Μόνον οἱ μοναχοὶ τὴ διατήρησαν. Πρέπει τὴν πατρότητα αὐτὴ νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε ξανὰ μέσα στὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν… ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῶα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕναν πατέρα. Τὰ ζῶα δὲν ἔχουν πατέρα, ἀλλὰ μόνο γεννήτορες… Ὁ πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρέπει νὰ μάθει στὸ παιδί του ὅτι θὰ πεθάνει, θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ὅτι αὐτὸ ἔχει κάποιο νόημα» ( Ὀρθοδοξία καὶ πολιτικὴ, σελ. 32).
- «Οἱ μοναχοὶ ἀντικαθιστοῦν θεληματικὰ τοὺς μάρτυρες ὅταν ἡ Ἐκκλησία γνωρίζει μιὰ σχετικὴ εἰρήνη. Ὁ μοναχὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ βυθίζεται ζωντανὸς μέσα στὸ θάνατο γιὰ νὰ βρεῖ τὴν Ἀνάσταση προκειμένου νὰ τὴν μεταδώσει στὴν ἀνθρωπότητα» (ὅ.π. σελ. 15).

ΠΗΓΗ: ΓΙΑΝΝΗ ΖΕΡΒΟΥ, ΑΦΗΓΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ, «ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ», τευχ. 206, 2009, σσ. 42-43


Τρελογιάννης

Μάζευε παραμύθια από γιαγιάδες για να αποδείξει ότι είμαστε ακόμα Έλληνες

 

Ο πατέρας της ελληνικής λαογραφίας, Νικόλαος Πολίτης, αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση των παραδόσεων και των παραμυθιών του λαού μας.

Γράφει ο Γρηγόρης Κεντητός

Την ώρα που άλλοι έψαχναν την Ελλάδα στα ερείπια της αρχαιότητας, ένας άνθρωπος την έψαχνε στη γιαγιά που ευλογούσε τα παιδιά της, στο ξόρκι για το μάτι, στο παραμύθι που ψιθύριζε η γριά δίπλα στη φωτιά. Το όνομά του ήταν Νικόλαος Πολίτης και πίστευε κάτι ριζικά ανατρεπτικό: ότι η ελληνική ψυχή δεν είχε πεθάνει. Απλώς είχε αλλάξει ρούχα.
Γεννήθηκε το 1852 σε ένα χωριό της Μεσσηνίας. Από παιδί, δεν έγραφε μόνο εκθέσεις. Έγραφε εφημερίδες. Έστηνε θεατρικές παραστάσεις στο σχολείο για να βοηθήσει τους Κρητικούς πρόσφυγες. Στα δεκατέσσερά του πήγε να πολεμήσει στην Κρητική Επανάσταση. Δεν τον άφησαν. Αλλά εκείνος ήξερε ήδη: θα πολεμούσε αλλιώς.
Σπούδασε φιλολογία και νομική στην Αθήνα, και μετά με υποτροφία στη Γερμανία. Όμως γύρισε πίσω όχι για να βρει την Ελλάδα του Περικλή, αλλά για να ακούσει τη φωνή της γιαγιάς που έλεγε: «Όποιος καεί στο χυλό, φυσάει και το γιαούρτι». Εκείνος ήξερε πως δεν ήταν απλή φράση. Ήταν πολιτισμικό ίχνος, αρχαίο ένστικτο, κομμάτι από την αλυσίδα που μας συνέδεε με τους προγόνους.
Ίδρυσε τη λέξη «λαογραφία». Δεν υπήρχε. Τη βάπτισε, για να δώσει υπόσταση σε αυτό που οι άλλοι θεωρούσαν περιθώριο. Περπατούσε σε χωριά, μιλούσε με γριές και γέρους, κατέγραφε θρύλους, τραγούδια, παραδόσεις, παροιμίες. Και όλα τα έβλεπε όχι σαν γραφικότητες, αλλά σαν αποδείξεις. Ότι ο λαός θυμάται. Ακόμα κι όταν δεν το ξέρει.
Το 1882 έγινε καθηγητής μυθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όχι για να αναλύσει τον Όμηρο. Αλλά για να διδάξει πώς η λαϊκή αφήγηση κρατάει ζωντανή την αρχαία σκέψη. Γιατί για τον Πολίτη, η γιαγιά που μιλάει για την πεντάμορφη και τον δράκο, λέει στην πραγματικότητα έναν μύθο του Ησίοδου, άθελά της. Γιατί η παράδοση δεν ξεχνά. Κρύβει.
Πίστευε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν ήταν μόνο απόγονοι των αρχαίων στο αίμα – ήταν στον λόγο, στην πράξη, στο τραγούδι. Η αποστολή του δεν ήταν να φτιάξει θεωρίες. Ήταν να σώσει φωνές. Να περισώσει τη μνήμη που έπαιρνε ο άνεμος. Ίδρυσε το περιοδικό Λαογραφία, το Λαογραφικό Αρχείο, και συνέλεξε χιλιάδες κείμενα, παραδόσεις και τραγούδια από κάθε άκρη της Ελλάδας.
Κι όμως, δεν είχε την έπαρση του πρωτοπόρου. Υπέγραφε άρθρα με αστεράκια, με ψευδώνυμα, γιατί ένιωθε ότι τα λόγια του λαού ήταν πιο μεγάλα από το δικό του όνομα. Όπως έλεγε: «Δεν γράφω εγώ. Ακούω τον λαό να μιλά».
Ήξερε ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται μόνο στα μάρμαρα. Βρίσκεται και στο πώς πλέκεις ένα καλάθι, στο πώς μαγειρεύεις τα Χριστούγεννα, στο πώς θρηνείς έναν νεκρό. Βρίσκεται στο σώμα, στη φωνή, στον ρυθμό της κοινότητας. Δεν είναι θεωρία. Είναι πράξη.
Ο Νικόλαος Πολίτης έδωσε υπόσταση σε έναν πολιτισμό που όλοι αγνοούσαν. Ήξερε ότι αν δεν καταγραφεί, θα χαθεί. Και αν χαθεί, θα είμαστε ένα έθνος χωρίς μνήμη. Ένα σώμα χωρίς ψυχή.
Πέθανε το 1921 από υπερκόπωση. Δούλευε μέχρι την τελευταία του μέρα. Όχι για φήμη. Αλλά γιατί ήξερε πως κάθε μέρα που περνάει, πεθαίνει και ένα τραγούδι που δεν καταγράφηκε. Κάθε γιαγιά που φεύγει, παίρνει μαζί της έναν κόσμο. Και αυτός ο κόσμος έπρεπε να σωθεί.
Δεν έγινε ήρωας του έθνους. Δεν έχει αγάλματα. Αλλά χάρη σε αυτόν, γνωρίζουμε τι τραγουδούσε το χωριό, τι ευχόταν η μάνα στο παιδί της, πώς έδιωχναν το κακό μάτι, πώς αγαπούσαν και πώς πονούσαν. Χάρη σε αυτόν, θυμόμαστε.
Τρελογιάννης