του Marcello Veneziani
Δύο αγόρια απαιτούν αγάπη από δύο κορίτσια που δεν θέλουν να τους τη δώσουν και έτσι τα σκοτώνουν. Ο ένας είναι ένας πρώην φίλος που δεν αποδέχεται το τέλος της σχέσης, ο άλλος είναι απλώς ένας μνηστήρας που απαιτεί πάρα πολλά. Μετά διαβάζεις την εξήγηση στις εφημερίδες και βγαίνει το συνηθισμένο ρεπορτάζ: φταίει η πατριαρχία. Για άλλη μια φορά οι μάγοι αναζητούν τη λύση έξω από το πραγματικό γήπεδο, δεν αντιμετωπίζουν τη ζωή στον αγωνιστικό χώρο της, ρίχνουν την μπάλα στις εξέδρες και στο μακρινό παρελθόν. Αν ήμασταν ιδεολόγοι και αφηρημένοι όπως αυτοί, θα έπρεπε να αναφερθούμε στήν συμμετρική εξήγηση: η γυναικοκτονία οφείλεται στόν φεμινισμό. Από τότε που οι γυναίκες κήρυξαν τον πόλεμο στους άνδρες, μισούν την ανδρική φιγούρα, καί το αρσενικό αντιδρά και εκδικείται. Γενική, ιδεολογική, αφηρημένη θέση που θα είχε την ίδια αληθοφάνεια με την αντίθετη, μάλιστα με ένα επιπλέον πλεονέκτημα: η πατριαρχία αναφέρεται στο παρελθόν, σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει πια, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση, ενώ ο φεμινισμός αναφέρεται στο παρόν, σε έναν παρόντα και μαχητικό κόσμο, τουλάχιστον ανάμεσά μας στη Δύση.
Η πραγματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Η πραγματικότητα λέει την τραγωδία ενός κόσμου που όσο πιο παγκόσμιος γίνεται εξωτερικά, τόσο πιο μικρός, μοναχικός, ιδιωτικός, εσωστρεφής και μη επικοινωνιακός γίνεται στην προσωπική διάσταση.
Για πολλά, για πάρα πολλά παιδιά, ακόμα και για ενήλικες, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο, και αν αυτό το άτομο εξαφανιστεί, ο κόσμος καταρρέει, χάνεις το μυαλό σου, νιώθεις εντελώς φτωχός και μόνος και έτσι αποφασίζεις να μετατρέψεις την απόλυτη ανάγκη για αυτήν σε απόλυτη ακύρωσή της, με την έννοια ότι αυτός ο φόνος είναι επίσης αυτοκτονία. Εξάλλου, σχεδόν κανείς δεν επιζεί από τη δολοφονία του συντρόφου του αλώβητος και αμόλυντος, επίσης γιατί σε έναν μικρό κόσμο σαν τον δικό μας, αν σκοτωθεί ένα κορίτσι, ο πρώτος ύποπτος είναι ο φίλος της, ο πρώην, ο εραστής της. Δεν αργεί να τό καταλάβει. Είτε πρόκειται για έναν άγνωστο που αποπειράθηκε βιασμό, είτε είναι το πιο κοντινό της άτομο που έμεινε πίσω. Υπάρχουν πολύ λίγες παραλλαγές.
Αν ο κόσμος γύρω σου εξαφανιστεί, αν χάσεις την πραγματικότητα, τη ζωή, τις φιλίες, τους δεσμούς, την οικογένεια, μένει μόνο να κρατήσεις ζωντανή την ύπαρξη σου στον κόσμο, την εξωτερική σου σχέση με τη ζωή. Κι αν δεν προβάλλεις τη ζωή σου πέρα από τον εαυτό σου, σε μια πίστη, σε έναν Θεό, σε μια ιδέα, σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά, σε μια αποστολή, μένει μόνο να δώσεις σκοπό και προβολή στη ζωή σου. Τέτοια αγόρια δεν είναι παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά ζουν στα ερείπια της πατριαρχικής κοινωνίας, μέσα σε μια εγωιστική, εγωκεντρική, εγωπαθητική κοινωνία. Δεν αναγνωρίζουν πιά την πρώτη εντολή της πατριαρχικής κοινωνίας, την υπεροχή τής αυτοκυριαρχίας στις σχέσεις και τις καταστάσεις, τη μη εξάρτηση του «ανώτερου» από τον «κατώτερο», του αρσενικού ηγέτη από την υποταγμένη γυναίκα. Οι λεγόμενοι γυναικοκτόνοι δεν είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι, δεν είναι ηγέτες αλλά αδύναμα κουτάβια, δεν είναι αρχηγοί πατέρες αλλά υποταγμένοι από τον εθισμό στό ναρκωτικό για τήν γυναίκα-κόσμο τους. Αν το στερηθούν αντιδρούν σαν απελπισμένοι. Είναι εύθραυστοι σαν καθρέφτες, και αν εγκαταλειφθούν, ο καθρέφτης θρυμματίζεται, η εικόνα του εαυτού τους καταρρέει, εξαφανίζεται με τον κόσμο και τα θραύσματα γίνονται μαχαίρια, σπαθιά, φονικά όπλα.
Η πραγματικότητα όμως είναι κάτι άλλο. Η πραγματικότητα λέει την τραγωδία ενός κόσμου που όσο πιο παγκόσμιος γίνεται εξωτερικά, τόσο πιο μικρός, μοναχικός, ιδιωτικός, εσωστρεφής και μη επικοινωνιακός γίνεται στην προσωπική διάσταση.
Για πολλά, για πάρα πολλά παιδιά, ακόμα και για ενήλικες, ο κόσμος περιορίζεται σε ένα μόνο άτομο, και αν αυτό το άτομο εξαφανιστεί, ο κόσμος καταρρέει, χάνεις το μυαλό σου, νιώθεις εντελώς φτωχός και μόνος και έτσι αποφασίζεις να μετατρέψεις την απόλυτη ανάγκη για αυτήν σε απόλυτη ακύρωσή της, με την έννοια ότι αυτός ο φόνος είναι επίσης αυτοκτονία. Εξάλλου, σχεδόν κανείς δεν επιζεί από τη δολοφονία του συντρόφου του αλώβητος και αμόλυντος, επίσης γιατί σε έναν μικρό κόσμο σαν τον δικό μας, αν σκοτωθεί ένα κορίτσι, ο πρώτος ύποπτος είναι ο φίλος της, ο πρώην, ο εραστής της. Δεν αργεί να τό καταλάβει. Είτε πρόκειται για έναν άγνωστο που αποπειράθηκε βιασμό, είτε είναι το πιο κοντινό της άτομο που έμεινε πίσω. Υπάρχουν πολύ λίγες παραλλαγές.
Αν ο κόσμος γύρω σου εξαφανιστεί, αν χάσεις την πραγματικότητα, τη ζωή, τις φιλίες, τους δεσμούς, την οικογένεια, μένει μόνο να κρατήσεις ζωντανή την ύπαρξη σου στον κόσμο, την εξωτερική σου σχέση με τη ζωή. Κι αν δεν προβάλλεις τη ζωή σου πέρα από τον εαυτό σου, σε μια πίστη, σε έναν Θεό, σε μια ιδέα, σε μια κοινότητα, σε μια δουλειά, σε μια αποστολή, μένει μόνο να δώσεις σκοπό και προβολή στη ζωή σου. Τέτοια αγόρια δεν είναι παιδιά της πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά ζουν στα ερείπια της πατριαρχικής κοινωνίας, μέσα σε μια εγωιστική, εγωκεντρική, εγωπαθητική κοινωνία. Δεν αναγνωρίζουν πιά την πρώτη εντολή της πατριαρχικής κοινωνίας, την υπεροχή τής αυτοκυριαρχίας στις σχέσεις και τις καταστάσεις, τη μη εξάρτηση του «ανώτερου» από τον «κατώτερο», του αρσενικού ηγέτη από την υποταγμένη γυναίκα. Οι λεγόμενοι γυναικοκτόνοι δεν είναι δυνατοί αλλά εύθραυστοι, δεν είναι ηγέτες αλλά αδύναμα κουτάβια, δεν είναι αρχηγοί πατέρες αλλά υποταγμένοι από τον εθισμό στό ναρκωτικό για τήν γυναίκα-κόσμο τους. Αν το στερηθούν αντιδρούν σαν απελπισμένοι. Είναι εύθραυστοι σαν καθρέφτες, και αν εγκαταλειφθούν, ο καθρέφτης θρυμματίζεται, η εικόνα του εαυτού τους καταρρέει, εξαφανίζεται με τον κόσμο και τα θραύσματα γίνονται μαχαίρια, σπαθιά, φονικά όπλα.
